පංසලේ දානේ හා මළගෙවල් වල සොදුරු මතක වියට්නාම් 02

හෙට පංසලේ දානයක්ලු යමුද? වසර ගණනාවක් අත්දැකිම් ඇති නඩේ ගුරා අහන්නේ අපෙන්ය.

හරි යමු කීයටද යන්නේ? ලොක්කාගෙන් ගැටළු ඇති නොවන ආකාරයට කාලය කළමනා කරගත යුතුය.

“එකොළහ හමාරටවත් යන්ඩ ඕනෙ” ඒ ගුරාය.

“ඒ වෙලාවට ලොක්ක ඔෆිස් එකේ ඉන්නවා, කෝල් එකක් එහෙම දුන්නොත්,දොළහ පහුවෙලා යමන්”

අපේ ලොක්කාද සුපිරි පොරකි. පරික්ෂනාගාරයට ඇමතුමක් ගන්නා ඔහු දුරකතනයට මුලින්ම අමතන්නාගෙන් අහන්නේ අනිකා ඉන්නවාද කියලාය. එතකොට දෙන්නාගේම පැමිණීම සටහන් වෙනවාය, ගහට ගිය මිනිහාට කියන්න කරුණු තිබුණාසේ අපිටද කියන්න ඕනේ තරම් කරුණු ඇත.

හොදම  හේතුව සල්ෆර් ප්‍රතිශතය බැලීමට සාම්පල් ගෙනඒමට ගියා කීමය, නැත්නම් “ප්‍රඩක්ෂන් ලයින් එක බලන්ඩ ගියා කීමත් ලකුණු ලැබෙන හා ඔහු බලාපොරොත්තුවන පිළිතුරුය.

“හා එහෙනං දොළහට යන්” මම ගමන ඉස්තිර කළෙමි.

මේ දෙදහස් පහ වසරේ අගභාගයේ සිදුවුවකි. එවක අප ලාංකිකයන් කිහිප දෙනෙක්  දකුණු වියට්නාමයේ කර්මාන්තශාලාවක සේවය කළෙමු. එවක බොහෝ දෙනෙක් එදිනෙදා කටයුතු සදහා භාවිතා කලේ යතුරු පැදියි.හිස් ආවරණ පැළදීම අනිවාර්ය කර තිබුණේ නගරයෙන් පිටත කැලෑ පාරවල් වලට පමණි.මේ නිතිය වසර කිහිපයකින් වෙනස්වූ අතර පසුව  සෑම විටම හෙල්මටයක් පැලදීම අනිවාර්ය විය. ප්‍රධාන නගරයක් ආසන්නයේ සිටියත් කාරයක් දක්නට ලැබුණේ කලාතුරකිනි. වැන් වලින් දුර ගමන් හා විනෝද ගමන් යනු දක්නට ලැබුණු අතර අග නගරයේ සිට ක්‍රියාත්මකවූ කුඩා බස් රථ සේවාවක් දක්නට ලැබුණි. භාණ්ඩ ප්‍රවාහන සේවාවක්ද මේ බස් රථ වලින්ම සිදුකෙරුණි.

   “ටිකක් කළින් වරෙන් උබට නාගන්ඩත් ඕනේ නේද? ඒ ගුරාය.

“හරි මම ටිකක් කළින් එන්නං උබ සිරාට ලැහැස්තිවෙලා ඉන්ඩ කියහන්කෝ”

 මම කිවේ සිරිදාසයා (මේ ඇත්ත නම නොවේ) සමග  ගමන් යැම ගැන සියළුම දෙනා දන්නා නිසාය. මුළින්ම කාමරයට එන්නෙත් සිරාය ඒත් ගමනක් යනවිට ලැහැස්තිවී අන්තිමටම ගෙයින් එළියට එන්නේත් ඔහුය. ඒ අපි කිහිප දෙනෙකුගේ කෑගැසීම් මධ්‍යයේය.

දැන් සියළුදෙනාම ලැහැස්තිවී මිදුලේ සිට  සිරාට බැන බැන සිටින අවස්ථාවයි.

“ දැන් දානෙට මොනවාද අපි ගෙනියන්නේ” මා ඇසුවේ සිරා පාරට එනතෙක්  හැමෝගෙන්ම මුදල් එකතුකර ඒ වැඩෙත් ඉවර කල හැකි බැවිණි.

“ පිස්සුද බං මෙහෙ එහෙම මුකුත් අරං යන්ඩ ඕනේ නැ” ඒ ගුරාය.

“යකෝ එතකොට පංසලේ දානේ කාල එන්ඩද යන්නේ” පන්සල් වලට දානදෙනවා හැරෙන්ඩ පන්සල් වලින් දානේ කානැති මට මේවා මැජික්ය.

පංසල ආසන්න වෙත්ම එහි ප්‍රධාන ගේට්ටුව විවුර්තකර ඇති බව දක්නට ලැබුණි. නොයෙක් වර්ණයෙන් යුත් කොඩිවලින් සැමතැනම සරසා තිබුණි. අළු පැහැයට හුරු කිමෝනාවක් වැනි ඇදුමක් හැද සිටි ලොකු හාමුදුරුවන් අප වෙත පැමිණ කථා කළහ. ටික වෙලාවකින් අපි බැංකු වල ඉදගෙන මේසයේ පිගන් වලට බෙදාදුන් දානය කෑවෙමු. ඌරු කටක් ඇති මටනම් එය රසවත් කෑම වේලක් විය. එහෙත් මොන දෙස දිපන්කරේක ගියත් මිරිස් තුනපහ රස හොයන දූපත් මනසිකයන් නම් “හයියෝ කිසි රහක් නෑ” පුරුදු ගීතය ගැයුවේය.

පිළිමගෙයි තිබු බොහෝ පිළිම අපිට ආගන්තුක ඒවා විය. පංසල ඉදිරිපිට ඇති විශාල සුදු පැහැ පිළිම මතු බුදුවන බෝසත් රූපය. ඒවා අසල ඇති සිංහ ප්‍රතිමාව වෙත යන කාන්තාවෝ එම පිළිමය අතගා තම දෑත හා දෙපා එම අතින්ම පිරිමදින්නේ නිරෝගී බව හා ශක්ති සම්පන්න ජිවිතයක් ලැබේවායි පතමිනි. මොවුන් ගේ වන්දනාව සදිසා නමස්කාරය සිහිකරවයි. හදුන්කූරු කිහිපයක් පත්තුකර ගාථා කියමින් සෑම දිශාවකටම හැරී වන්දනා කරනු දුටුවෙමි.

ලංකාවේ පන්සල් වල ඇති කිසියම්ම දෙයක් මෙහි තිබේදැයි හාත්පස බැලූවිට දුටුවේ සිදුහත් බෝසතාණන් ගිහිගෙය හැරගොස් කඩුවකින් තම කෙස් වැටිය කපන ආකාරය දැක්වෙන බිතු සිතුවමකි. කන්ථක අසු හා චන්න ඇමතියාද බෝ ගසක්ද චිත්‍රයේ විය.

 එතෙක් වෙලා මගේ ටිකිරි මොළයට වදදුන් ප්‍රශ්ණය දැන් අසා දැනගත හැක. ලොකු හාමුදුරුවෝ අසළින් යනවිටම “සිල්ලෝයි”(සමාවන්න) කියා දැවෙන ප්‍රශ්නය විචාළෙමි.

“මේ බෝ ගසක් පංසලේ නැද්ද” බෝ ගසේ චිත්‍රය පෙන්වා ඉංගිරිස් නාම් අච්චාරු භාශාවෙන් ඇසුවෙමි.

“බෝධිය තිබෙන්නේ ඉන්දියාවේ” ඔහුගේ පිළිතුර විය.

(By google street view)

මළ ගෙදර විත්ති

අප කර්මාන්තශාලාවේ වැඩ පරීක්ෂකවරයෙකුගේ සීයා මැරිලාය. සවස තුනට පමණ අප මල ගෙදර යෑමට සැරසුනෙමු.සියළුදෙනාම අත්දිග කමිස හැඳ  පොලිශ්කල කළු සපත්තුදා හැඩවී සිටියේ මගුල් ගෙදරකට යන්නට මෙනි.ඒ මා සහබාගිවූ ප්‍රථම මළගෙදරයි. ප්‍රධාන පාරේ සිට අතුරු පාරවල් කිහිපයකම කිලෝමීටර තිහක පමණ දුරක් ගමන්කළේ අඩි දෙක හමාරක් තුනක් පමණ කුඩා කොන්ක්‍රීට් යෙදූ අතුරු පාරවල් වලය. කුඩා ඒදඩු වැනි පාලම් වලින් එගොඩ උනේ බයේ ගැහෙමිනි.එවැනි පාලම් වල දෙපස ඇඳි නොතිබුණු අතර හදිසියේ ලිස්සා ගියහොත් කකුලක් තැබීමටවත් ඉඩක් නොතිබිණ.ගූගල් දෙයියා දුන්න පාළමට වඩා පළලින් අඩු බොහෝ පාලම් ඇත.

එක වරම ඇසුණු බෙර හඩකින් අපේ ගුරා කිව්වේ මළගේ ළග බවයි. ඒ අතර “බයික් පදින උන් වැඩිය බොන්ඩ එපා, දැක්කනේ පාරේ හැටි” යැයි සත්තමක්ද දැම්මේය..

“මාරයිනේ මළගෙවල් වල බොන්ඩත් දෙනවාද” පුදුමයට පත් මම ඇසුවෙමි.

 ගැනීමට පහසු තැනකින් යතුරු පැදි නැවැත්වූ අපි නිවසට ගියෙමු. අප පිළිගත් වැඩ පරීක්ෂකවරයා ටොපි හා කොළ තේ(ග්‍රීන් ටි) පිලිගන්වුවේය. පසුව අප මිනියට වැඳිමට අතුල්ගෙට ගියෙමු. වසා ඇති මිනීපෙට්ටියේ මුහුණ පමණක් පෙනෙන සේ වීදුරුවක් යොදා තිබුණි. බෙර වාදකයන් හා නලා කාරයන්ගේ තාලයට අනුව පත්තුකරන ලද හදුන්කූරු දෑතින්ම අල්ලා වඳිමින් පහත් වෙමින් දන ගහමින් විනාඩි කිහිපයක් මේ ආචාර කිරීම සිදුවිය. පසුව මිදුලේ තිබූ මේස වටා අප සියළුදෙනාම හිඳ ගත්තෙමු. 

ඒ අතර අප වෙත පැමිණි කම්හලේ මිතුරා මියගිය තැනැත්තා ගැන විස්තර කියමින් හරිම කණගාටුයි “බෝන්වා” කිවේය. අයෙක් “පූලේ” බෝතලයක් හා කුඩා වීදුරුවක් (මිලිලීටර 50 – 75) ගෙන එය පුරවා වැඩපරික්ෂක වෙත දුන් අතර ඔහු තරමක් බි ළගින් සිටි කෙනාට දෙයි. මේ ආකාරයට වීදුරුව මේසය වටා යයි. වීදුරුව හිස්වූ සැණින් එය පුරවන්නේ අපේ කම්හලේ මිත්‍රයාය. එකම වීදුරුවෙන් බීමත් කලවමකට අයිස් වතුරවත් නැතුව අමුවෙන්ම පානය කිරීමත් නිසා ඒ බිම දෙවෙනි වටයෙන්ම  මට එපා විය. ඒකටත් හරියන්නට පසුව ගෙනා බත්, බිම්මල් පොහොට්ටු හා කුඩා කොළ වර්ග යොදා සකස්කළ සුප් බඳුනෙන්  වැඩි හරියට වගකිවෙමි.

මළගෙදරින් පිටත්වී ආපසු එන ගමනේදී යනවිට තිබුණු පාරේ  නුහුරු ගතිය වළවල්, ඒදඩු කිසිවක් තිබුණා දැයි මතකයක් නොවුයේ සැන්ඩි කිසිවක් නැතුව සරිරගතවූ ඇල්කොහොල් නිසා විය යුතුය...

වියට්නාම් මතකයන්,

 පෙන්සුයි දෙයියා හෙවත් පොලවට අදිපති බඩ තඩි භූතයා 

ඒ දෙදහස් පහ වසරේ  මුල භාගයයි.එම  කාලයේ මම වියට්නාමයේ බෙන් ටෙයා නගරයේ කර්මාන්ත ශාලාවක සේවය කලෙමි. සවස් වරුවේ වැඩ අවසන් වූ සැනින් නවාතැනට ගොස් මිතුරෙකු සමග නගරයේ විසිතුරු බලන්නට යෑම මගේ දින චර්යාවක් විය. නොදන්නා රටක් වීමත් යුද්දයේදී  ඇමරිකන් සොල්දාදුවන්ගේ බෙලිකපාගෙන ගිය මිනිසුන් සිටියා කියා අසා තිබීමත් මගේ කුතුහලය දෙගුණ තෙගුණ කිරීමට සමත් විය. අප බොහෝවිට කරන්නේ පලතුරු බිම කඩයකට ගොස් අලුත් පලතුරු බිම විදුරුවක රස බැලීමයි. පසුව නගරයේ ඇති පොත් කඩ කිහිපයට ගොඩවන්නේ බිත්ති සැරසිලි ලෙස සැකසු අලංකාර චිත්‍ර බැලීමටයි.

කිබුල් ගොවිපොළක සත්තුන්ට කෑම දමන ආකාරය

“අතන තියෙන්නේ ඔරිජිනල් ෆුලේ(රුසියාවට වොඩ්කා සේ වියට්නාමයට ෆුළේය ) කඩයක්,නයි වයින් තියෙනවා “ ඒ වියට්නාමය ගැන ලංකාවටත් වඩා හොදට දන්නා මගේ මිත්‍රයාය.

“යමන් ඕවනේ බලන්ඩ ඕනෙ “ මම ඉස්සර උනෙමි.

එක පසෙක කුඩා නයි පැටවුන් පෙනය කරගෙන ඉන්න ආකාරයේ බෝතල් රාශියකි. මෙයනම් මාර ආශ්චර්යයකි,මගේ මිතුරාට අනුව පන ඇති සතුන් බෝතල් තුලට දමා පසුව අරක්කු පුරවයි, එවිට නයා මියයන්නේ පෙනය කරගෙනය, එහෙත් මියගිය පසු පෙනය පුම්බගෙන සිටීම නම් පුදුමයට කරුණකි. එයට පහලින් ඊට තරමක් කුඩා බෝතල් වල ගෝනුස්සන් දැමු බෝතලය. මියගිය සතුන් උවත් සමේ පැහැයේ වෙනසක් නැත.

“අන්ඩෝ , අන්ඩෝ  සින්චව්" කඩේ සිටින මාමා හිතන්නේ අපි ඉන්දියන් කාරයෝ කියාය.

මගේ මිතුරා ඔහුට ලංකාව ගැන කියයි. ලොක්කාට එය මිටර් නොවන පාටකි. නයි වයින් බිමෙන් කොන්දේ අමාරු, දණහිස් කැක්කුම් සමනය වේ. මිලි ලීටර් පහක පමණ සාම්පල් දෙකක් මුදලාලි මහතා අප දෙදෙනාට පිරිනැමිය. අපි ඉස්තුති පුර්වකව එය පිළිගත්තෙමු.

 “එපා කියල නිකන් බෙල්ල කපාගන්නේ මොකටද නේ” !

බොහෝ නිවෙස් වල අරක්කු නිෂ්පාදනය කරත් ෆුලේ නම් ගමේ නිපදවන නියම බඩු පමණක් විකුණන මෙම වෙළද සල බෙන් ටෙයා නගරයේ බොහෝ ප්‍රසිද්දය.

හාත්පස බැලු මට හෝචිමිං තුමාගේ රාමු කරන ලද පිංතුරයක් මුදල් කවුන්ටරයට ඉහළින් තබා එයට හදුන් කූරු දල්වා ඇති අයුරු දැකගත හැකි විය. කෙට්ටු සිරුරක් හා වයසක මුහුණක් ඇති මෙතුමාට ගරු කරන්නේ  දෙවියෙකුට සේය. බොහෝ වයසක මිනිසුන් හෝචිමිං තුමා මෙන් රැවුල වවයි.

මුදල් ගෙවන කවුන්ටරයට ආසන්නයේ බිම කුඩා පෙට්ටියක මේ බඩ තඩි දෙයියා මම මුල් වරට දැක්කෙමි. තඩි බඩ හා මුහුණේ ඇති සිනහව මගේ මුවගටත් නිතැතින්ම සිනහවක් ගෙන ආවේය. එයට ඉදිරියෙන් පළතුරු කිහිප වර්ගයක්  හා අරක්කු දැමූ කුඩා විදුරුවකි. දැල්වී අවසන් වූ සිගරුට්ටුවක් පළතුරු වට්ටියේය, හදුන්කූරු කිහිපයක් තවත් දැල්වෙමින් තිබිණ.කඩේ මුදලාලිට අනුව මේ පොළවට අදිපති දෙවියෙකි. 

මුදලාලිගෙන් සමුගත් අපි නගරයේ වූ උද්‍යානය වෙත ආවෙමු. දකුණු වියට්නාමයේ විශාලම නගරයක් වුවත් කාර්,වෑන් දකින්නට ලැබෙන්නේ කලාතුරකිනි. සියළුම දෙනාගේ වාහනය මෝටර් බයිසිකලයයි.(ක්ලච් නැති හා ස්කුටර් ආකාරය)බොහෝ පාසල් සිසුන් හා සිසුවියන් ගමන් කරන්නේ බයිසිකල් වලිනි.

(Ben Tre – Park,  google street view )

ඉහත රුපයේ දැක්වෙන්නේ බෙන් ටෙයා උද්‍යානයේ ඇති ප්‍රතිමා කිහිපයකි. ඇමරිකාව හා කළ සටනේදී කාන්තාවන්ද යුද පෙරමුණට ගොස් ඇති අතර සටන් පෙරමුණට ගිය කාන්තාවන්ට උපහාරයක් ලෙස මේ පිළිරුව ගොඩ නගා ඇති බව දැනගන්නට ලැබුණි. කන්තා පිලිරුවට පිටුපසින් ඇති පොල් අත්ත නිරුපණය කරන්නේ ඔවුන් යුද්දයේදී විදි දුක් ගැහැටයි. එය කැඩී ගිය පොල් කොළ වලින් පෙන්නුම් කරන බැව් මගේ මිතුරා පවසයි.

බොහෝ වියට්නාම් මිනිසුන් ඉතා මිත්‍රශීලී හා කරුණාවන්තය. ලංකාවේ මෙන් නිලදරිවාදයෙන් හිස උදුම්මා ගත් මිනිසුන් නොදුටු වෙමි. කාන්තාවන් පිරිමින් හා සමසමව රැකියා හා ව්‍යාපාර වල යෙදෙයි.බොහෝ පිරිමින් මත්පැන් කෙරෙහි දැඩි ගිජු කමක් දක්වන අතර ව්‍යාපාර ක්ෂේත්‍රයේ කාන්තාවන් පෙරට ඒමට මෙම දුර්වල තාවය හේතුවුවා විය හැකිය.